Święci Piotr i Paweł

ŚWIĘTYCH PIOTRA I PAWŁA

Apostołów i współpatronów

Streszczenie

Obchodzimy dzisiaj uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła, którzy odegrali decydującą rolę w umacnianiu i rozszerzaniu powstałego Kościoła. Nie stanowili pary w czasie publicznej działalności Pana Jezusa. Św. Paweł nawet nie znał Pana Jezusa. Są oni jednak podobni do siebie ze względu na swój decydujący wpływ na rozszerzenie się powstałego Kościoła oraz przez to, że obydwaj zwieńczyli swoją apostolską gorliwość męczeńską koroną w Rzymie.

Św. Piotr był najbardziej wyróżniony z grupy Dwunastu i w spisach zajmuje zawsze pierwsze miejsce. Został zaprowadzony do Pana Jezusa przez swego brata Andrzeja, który opuścił grono uczniów św. Jana Chrzciciela. Wydaje się, że jego dom w Kafarnaum stał się miejscem pobytu Pana Jezusa w czasie jego okresowych odpoczynków misjonarskich.

Początkowo zwany Szymonem (lub Symeonem, por. Dz 15,14); zarówno w przekazie synoptycznym jak i janowym wskazuje się, że Pan Jezus nadał mu znaczący przydomek Piotr (skała) z następującą funkcją stania się fundamentem przyszłego Kościoła. Piotr był pierwszym, który wyznał Pana Jezusa jako Mesjasza (por. J 6,69). Piotr wraz z Jakubem i Janem występuje zawsze w ważniejszych momentach ziemskiego życia Pana Jezusa, często ukazuje się jako rzecznik Dwunastu i odpowiada na pytania stawiane przez Pana Jezusa. Wiele stronic Ewangelii świadczy o jego zapale i oddaniu (por. Mk 14,29 i par.), ale także o popełnionych przez niego błędach (por. Mk 8,32) i słabościach, aż do zaprzeczania, że nie jest uczniem Pana Jezusa (por. Mk 14,66 i par.).

Św. Piotr uważany za pierwszego, któremu ukazał się Zmartwychwstały w Dziejach Apostolskich występuje w roli organizatora Kościoła w pierwszych jego dniach. Jego rola była decydująca w zwołaniu zebrania zwanego Soborem Jerozolimskim (por. Dz 15; Gal 2,1-10) i rozpoczęciu nawracania pogan dzięki wydarzeniu związanemu z Korneliuszem (por. Dz 10) a także w konflikcie w Antiochii (por. Gal 2,11 nn), gdzie wydaje się wycofywać ze swojej początkowej otwartości w stosunku do pogan. W Nowym Testamencie istnieją dwa listy pisane jego imieniem, prawdopodobnie redagowane przez kogoś innego. Wiadomość o jego męczeńskiej śmierci w Rzymie czerpiemy z listu Klemensa do Koryntian (około roku 96), ale do tego męczeństwa odnosi się również św. Jan (21,18 nn).

Św. Paweł jest osobistością najbardziej znaną w Nowym Testamencie. Urodzony w diasporze, ale w rodzinie praktykującej faryzeizm, początkowo prześladował kościół judeochrześcijański, hellenistyczny z powodu nieprzestrzegania przepisów Prawa (por. Gal 1,14: Flp 3,6). Jednakże pokonany przez Jezusa Chrystusa, stał się najbardziej znanym głosicielem wiary chrześcijańskiej i jej otwarcia na uniwersalizm, uwalniając ją od prawodawstwa żydowskiego. Włączony dość szybko do wspólnoty antiocheńskiej brał aktywny udział w tak zwanym Soborze jerozolimskim, jednakże po incydencie w Antiochii, oddalił się od kościołów syro-palestyńskich i z nową ekipą poświęcił się zakładaniu wspólnot w wielkich miastach wokół Morza Egejskiego.

Był wielkim znawcą Starego Testamentu i pozostawił po sobie bogatą spuściznę teologiczną i duchową w swoich listach, których 13 wchodzi w skład Nowego Testamentu i z których krytyka 7 uznaje za autentyczne, a 6 za pochodzące z założonej przez niego szkoły teologicznej. Po ukończeniu swojej posługi misyjnej w Grecji (Rz 15,23), postanowił udać się do Hiszpanii, odwiedzając po drodze wspólnotę w Rzymie. Przedtem jednak wstąpił do Jerozolimy, gdzie został uwięziony i następnie odesłany do Rzymu, aby być sądzonym przez trybunał imperatora. Został skazany około roku 58, parę lat wcześniej przed św. Piotrem.

******************

Święty Piotr Apostoł

Jest najbardziej znany z grupy Dwunastu, chociaż jego powołanie do pójścia za Panem Jezusem nie jest wcześniejsze od pozostałych uczniów. Nosił imię Szymon, skrót od imienia Symeon i jego znaczenie wywodzi się z pojęcia słuchania. Został powołany przez Pana Jezusa, według różnych świadectw, gdy w towarzystwie swego brata Andrzeja oddawał się zajęciom związanym z łowieniem ryb (por. Mk 1,16 nn) lub gdy Andrzej, po pozostawieniu św. Jana Chrzciciela, aby pójść za Panem Jezusem, spotkał swego brata i osobiście zaprowadził go do nowego Mistrza (por. J 1,41 nn). Zajmuje zawsze pierwsze miejsce na różnych wykazach Apostołów. Szymon otrzymuje od Pana Jezusa przydomek Piotr (skała), według jednoznacznego świadectwa tradycji ewangelicznej (por. J 1,42; Mt 16,18; Łk 6,14; Mk 3,16) objaśnionego przez św. Mateusza (16,18), z funkcją pełnienia roli fundamentu dla przyszłego Kościoła.

Wydaje się, że jego dom w Kafarnaum stanowił okresowe miejsce wytchnienia dla Pana Jezusa i pozostałych Apostołów w czasie ich wędrownego nauczania. Z okazji jednej z tych przerw miało miejsce uzdrowienie teściowej św. Piotra (por. Mk 1,29 nn).

Szczególnego znaczenia nabrało jego wyznanie o Panu Jezusie jako Mesjaszu, poświadczone zarówno przez tradycję synoptyczną (por. Mk 8,29 par.) jak i janową (por. J 6,69) oraz gwarancja modlitwy Pana Jezusa, aby nie ustała jego wiara po zobaczeniu męki Pana Jezusa (por. Łk 22,32). Piotr wraz z Jakubem i Janem jest obecny w czasie każdego znaczącego wydarzenia w publicznym życiu Pana Jezusa i bardzo często odpowiada w imieniu Dwunastu na pytania zadawane przez Mistrza. Nie zawsze spełnią tę rolę właściwie i na przykład sprzeciwia się temy, by Pan Jezus przyjął śmierć na krzyżu (por. Mk 8,32 par.) lub kiedy wyznaczał granice przebaczania braterskiego (por. Mt 18,21), lub kiedy się chełpił, że jest bardziej wierny i stały niż inni (por. Mk 14,29).

Liczne stronice Ewangelii dają świadectwo o jego krewkości i oddaniu (por. Mk 14,29 par.), ale także o błędach i słabościach. Tradycja ewangeliczna mówi o jego zaparciu się, tchórzostwie w przyznaniu, że jest uczniem Mistrza stojącego przed sędziowskim trybunałem (por. Mk 14,66 nn i par.), ale także znane są jego łzy skruchy i rehabilitacja przez Pana Jezusa.

Ewangelia św. Marka wyróżnia go w grupie, która ma się udać do Galilei na spotkanie ze Zmartwychwstałym: „Powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział” i w Ewangelii św. Jana (21, 15-17) powierza mu się urząd pasterski: „Paś baranki moje, paś owce moje”. W janowej relacji męki i zmartwychwstania św. Piotr wydaje się mieć współtowarzysza-rywala w osobie Umiłowanego Ucznia, który na co dzień pokonuje go w bliskości z Panem Jezusem, ale w ostatnim epizodzie, cudownego połowu ryb, to właśnie św. Piotr zwołał pozostałych do wspólnego działania (por. J 21,3) i wreszcie to św. Piotr wyciągnął na brzeg symboliczną sieć pełną ryb (por. J 21,11).

W Nowym Testamencie przedstawia się św. Piotra jako pierwszego pośród Dwunastu, który doświadczył obecności Jezusa Zmartwychwstałego (por. 1 Kor 15,5; Łk 24,34). Opierając się na tym doswiadczeniu, reorganizuje on grupę dawnych uczniów i prowadzi ich do Jerozolimy. Tam wspomagany przez jakiś czas przez Jakuba i Jana (por. Gal 2,9) przewodzi całej grupie chrześcijan lub przynajmniej tej najbardziej wpływowej. Przewodniczy wyborze św. Macieja, i oddaje się głoszeniu nauki o Jezusie, jako oczekiwanym Mesjaszu. Niejednokrotnie popada w konflikt z władzami religijnymi i cywilnymi, które osadzają go w więzieniu (por. Dz 4,3; 5,18; 12,3 nn).

Po upływie jakiegoś czasu św. Piotr opuszcza Święte Miasto i udaje się na misje do różnych miast w Judei (por. Dz 9,32- 11,18). Prowadzi także działalność misyjną wśród pogan i najbardziej integruje się ze wspólnotą z Antiochii (por. Gal 2,11-15), gdzie cieszy się wielkim autorytetem.

O jego męczeńskiej śmierci w Rzymie dowiadujemy się z listu Klemensa do Koryntian (około roku 96), o tym męczeństwie wzmiankuje również św. Jan (21,18 nn). W Nowym Testamencie znajdują się dwa listy pisane jego imieniem.

Święty Paweł Apostoł

Św. Paweł jest osobistością najbardziej znaną w Nowym Testamencie. Jest jedynym, którego prawdziwą biografię można napisać na podstawie jego listów. Jego imię jest zhellenizowaną formą Saul i oznaczy uproszony u Boga, ale on sam w swoich listach używa formy grecko-rzymskiej Paulus co oznacza mały. Urodzony w diasporze, ale w rodzinie praktykującej faryzeizm, początkowo prześladował kościół judeochrześcijański, hellenistyczny z powodu nieprzestrzegania przepisów Prawa (por. Gal 1,14: Flp 3,6). Pokonany przez Jezusa Chrystusa, stał się najbardziej znanym głosicielem wiary chrześcijańskiej i jej otwarcia na uniwersalizm, uwalniając ją od prawodawstwa żydowskiego.

Rozpoczyna swoją misję w Damaszku i okolicach oraz w Arabii (zapewne chodzi o królestwo nabatejskie). Po bardzo krótkim i prawie sekretnym pobycie ze św. Piotrem w Jerozolimie, udaje się do swej rodzinnej miejscowości Cylicji. Po upływie paru lat Barnaba włącza go do aktywnej wspólnoty antiocheńskiej (por. Gal 1, 17-21, Dz 11,25 nn). W towarzystwie Barnaby udaje się do Jerozolimy z jałmużną. Tam zwołane jest zebranie zwane soborem. Na tym soborze obaj misjonarze bronili zdania, że poganie w Antiochii nawróceni na chrześcijaństwo są pełnoprawnymi członkami Kościoła. Św. Piotr i św. Jakub zgodzili się z tym w pełni (por. Gal 2,9).

Po zakończeniu wypraw misyjnych na Cyprze i Azji Mniejszej, Paweł i Barnaba powrócili do Antiochii, gdzie jednak judaizujący przybysze z Jerozolimy wykrzywiali przez jakiś czas kierunek drogi tej wpływowej wspólnoty (por. Gal 2,11-15). Św. Paweł odchodzi od Barnaby i wspólnoty z Antiochii, i razem z Silasem i Tymoteuszem rozpoczyna podróż do Grecji. Po drodze zakładają wspólnoty w Galacji i już na kontynencie europejskim wprowadzają chrześcijaństwo do bardzo ważnych miast: Filippi, Tesalonika, Berea, Ateny i Korynt (por. Dz 16 -18). Po krótkiej podróży do Antiochii św. Paweł pozostaje dłużej niż dwa lata w Efezie.

Wreszcie, uważając za zakończoną swą misję we wschodnim obszarze basenu śródziemnomorskiego (por. Rz 15,19), postanawia ewangelizować odległą Hiszpanię i planuje po drodze odwiedzić wspólnotę chrześcijańską w Rzymie. Jednakże najpierw powinien udać się do Jerozolimy, aby oddać jałmużnę zbieraną w swoich kościołach w Grecji (por. Rz 15, 24-26).

W Jerozolimie św. Paweł został przyjęty z pewną rezerwą, z powodu wiadomości o stylu życia założonych przez niego wspólnot w przeważającej części pogańsko-chrześcijańskich (por. Dz 21,21). W parę dni potem, Żydzi oskarżyli go o profanację świątyni i wystąpili gwałtownie przeciwko niemu (por. Dz 21,27 nn), co rozpętało proces przed Sanhedrynem i zarządcami rzymskimi w Cezarei: Feliksem i Festusem. Św. Paweł powołując się na posiadane obywatelstwo rzymskie odwołał się do Trybunału cesarskiego. Po przybyciu do Rzymu po długiej i trudnej żegludze, pozostawał tam dwa lata (por. Dz 28,30) w areszcie domowym. W 58 roku poniósł męczeńską śmierć, nie znamy jednak szczegółowych informacji odnośnie wyroku.

Św. Paweł był misjonarzem, który najbardziej przyczynił się do rozszerzania Kościoła w swoich pierwszych 30 latach i jest twórcą największego dzieła teologicznego i duchowego pierwszego wieku. Jego listy i listy jego szkoły stanowią solidny pokarm wiary chrześcijańskiej.

Nurt klaretyński

Znana jest powszechnie cześć, którą żywił nasz Ojciec Założyciel dla świętych Apostołów. Nie chciał innego tytułu niż Misjonarz Apostolski, który interpretował, jako życie w stylu Apostołów. Wśród nich najbardziej wyróżniał świętych Apostołów Piotra i Pawła.

O św. Piotrze Apostole, O. Klaret mówi następująco w Autobiografii, odnosząc się z uwielbieniem do jego przemówienia: „Widzimy to na przykładzie św. Piotra, gdy wychodzi z Wieczernika z sercem płonącym miłością, którą otrzymał od Ducha Świętego. Wygłasza dwa kazania i nawraca osiem tysięcy ludzi, trzy tysiące po pierwszym i pięć tysięcy po drugim” (Aut 439). Także odnosi się do niego w jednym ze swych kazań pochwalnych w następujących słowach: „W swej szlachetnej i majestatycznej postaci przedstawia się św. Piotr wychodząc z Wieczernika i rozsiewa obficie światło i płomień swojej miłości. Wchodzi do synagogi i głosząc Jezusa Chrystusa zdobywa stronników: osiem tysięcy obrzezanych nawraca tylko w dwóch kazaniach, rzucając im w twarz upór i zawziętość, wskazuje na ich pychę w przepowiedniach proroków. Idzie do Samarii, niosąc tam światło Ewangelii, i siła Ducha Świętego u Samarytan jest tak wielka, że budzi zdumienie u Szymona Maga: gdy Piotr się ukazuje, rozpraszają się ciemności błędów. Wędruje po prowincjach Azji i przemienia pogańskie świątynie w zgromadzenia wierzących. Wstępuje do Antiochii i nawraca ją na chrześcijaństwo do tego stopnia świętości, że wiara Antiochii staje się na wschodzie przysłowiowa. Głos św. Piotra jest samą nauczającą prawdą: głoszona w jednym języku staje się jasna i zrozumiała ludom różnych narodowości i języków, w sposób, że z jednych ust poznają natychmiast Jezusa Chrystusa, Partowie, Medowie... Różnorodność miejsca i ich odległość, nic nie może powstrzymać jego gorliwości. Niestrudzenie przechodzi z Jerozolimy do Antiochii i wraca do Jerozolimy w zależności od zapotrzebowania. Przemierza ochoczo Galację, Pont, Bitynię, Samarię, Kapadocję; ukazuje się jak olbrzym biegnący po drogach. Tam ucisza spory, tu zwołuje sobór, tam rozstrzyga kwestie. W wielu miejscowościach ustanawia biskupów, zakłada kościoły lub posyła apostołów. Gdzie nie dociera jego stopa lub nie dochodzi jego głos, przesyła listy, upomina, wzywa i zachęca: nikt nie znajduje się poza jego troską” (3, s. 152 nn).

Jeszcze większy entuzjazm, jeśli można tak powiedzieć, biorąc pod uwagę brzmienie słów, ukazuje O. Klaret w stosunku do Apostoła narodów: „Najbardziej zachwyca mnie gorliwość św. Pawła Apostoła. Jak wędruje z miejsca na miejsce niosąc, jako naczynie wybrane przez Boga naukę Jezusa Chrystusa! Przemawia, pisze, uczy w synagogach, w więzieniach i wszędzie, pracuje i zachęca do pracy w porę i nie w porę. Znosi biczowanie, kamieniowanie, i wszelkiego rodzaju prześladowania, i najgorsze kalumnie. On nie ma lęku, wprost przeciwnie, raduje się w cierpieniu, a nawet mówi, że nie chce się chlubić z niczego innego jak tylko z krzyża Jezusa Chrystusa.” (Aut 224).

Oprócz wielu tekstów paulińskich, znajdujących się w pismach autobiograficznych Klareta, wypada podkreślić ten, który on sam wybrał jako hasło na herbie biskupim: „Miłość Chrystusa przynagla mnie” (Charitas Christi urget me). Proponuje także niektóre punkty do refleksji zatytułowane „Wszystko zaś czynię dla Ewangelii” (Omnia facio proter Evangelium) (1 Kor 9,23). Wszystko, co czyni św. Paweł, czyni to ze względu na Ewangelię; znosi wszystkie cierpienia ze względu na Ewangelię: 1. Św. Paweł głosiciel Ewangelii, 2. Św. Paweł ofiara Ewangelii. Św. Paweł angażuje w głoszenie Ewangelii całą swoją inteligencję i głębię swego ducha, nie mniej niż gorliwość i bezinteresowność swego serca. Św. Paweł w swoim powołaniu do apostolstwa (jako ofiara Ewangelii) poświęcił się wszystkim potrzebującym jego posługi i Bóg w jego posługiwaniu pozostawia tych potrzebujących jako środek dla nawrócenia świata do Niego” (3, s. 210 nn).

BIBLIOGRAFIA

BROWN, R.E. La comunidad del Discípulo Amado, Salamanka 1983.
BÜHNER, J.A. hasło apóstol w Diccionario Exegético del Nuevo Testamento, t.I, Salamanka 1996.
CLARET. Colección de selectos penegíricos, t. V, Barcelona 1860.
LÉON-DUFOUR, X. hasło apóstol w Diccionario del Nuevo Testamento, Bilbao 2002.
MÜLLER, D. hasło apóstol w Diccionario Teológico del Nuevo Testamento, t.I, Salamanka 1980.

Czwartek po Pięćdziesiątnicy UROCZYSTOŚĆ JEZUSA CHRYSTUSA NAJWYŻSZEGO I WIECZNEGO KAPŁANA

Streszczenie

Dzisiaj, w czwartek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego obchodzimy święto Pana Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Chociaż to święto nie znajduje się w kalendarzu Kościoła powszechnego, zostało ono jednak wprowadzone do wielu krajów i diecezji.

Święto Pana Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana zostało wprowadzone w Hiszpanii w roku 1973. Później wiele episkopatów prosiło o wprowadzenie tego święta w swoich krajach.

Obchodzi się go w czwartek po Zesłaniu Ducha Świętego. Ma kategorię święta i posiada odrębne teksty mszalne oraz własne oficjum. W wielu diecezjach w tym dniu celebruje się Dzień świętości kapłanów.

Jak wiemy, Nowy Testament niezbyt często używa pojęcia kapłan w odniesieniu do urzędu we wspólnocie. Rezerwuje go dla imienia Chrystusa (por. Hbr 6-10) i w odniesieniu do Ludu Bożego, w całości kapłańskiego (por. 1 P 2,9).

W odniesieniu do Chrystusa, list do Hebrajczyków interpretuje Jego ofiarę w opozycji do ofiar składanych przez kapłanów w starym przymierzu, jako nowe, jedyne i wieczne kapłaństwo: „Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: Ty jesteś moim Synem, jam cię dziś zrodził. W innym miejscu mówi: Tyś jest kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka” (Hbr 5,5-6). W tym samym liście dodaje: „Chrystus zjawił się jako arcykapłan dóbr przyszłych” (Hbr 9,11).

Poprzez chrzest święty wszyscy zostaliśmy upodobnieni do Chrystusa, Proroka, Kapłana i Króla. Nasze życie jest kapłańskie w takiej mierze, w jakiej jest z nim złączone i staje się w pełni ofiarą dla Boga Ojca.

Dzisiaj jest także odpowiedni dzień do zastanowienia się nad tym, co mówią Konstytucje w odniesieniu do misjonarzy prezbiterów: „Upodobnieni w sakramencie kapłaństwa do Chrystusa Pana, którego osobę reprezentują zwłaszcza podczas sprawowania Eucharystii, stają się uczestnikami Jego życia i śmierci, aby w ludzkiej wspólnocie przywodzić innym pamiątkę obecności Pana” (CC 83).

******************

Dane historyczne

Święto Pana Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana zostało wprowadzone w Hiszpanii w roku 1973. Później wiele episkopatów prosiło o wprowadzenie tego święta w swoich krajach.

Duchowe przesłanie

Formularz mszalny skupia się na samej tajemnicy Chrystusa, Pośrednika i Najwyższego Kapłana Nowego Przymierza, który zechciał wybrać i poświęcić niektórych wierzących, jako swoich ministrów i szafarzy swoich tajemnic. W modlitwie na ofiarowanie darów, prosi się Boga Ojca, aby tych, „których poprzez chrzest i bierzmowanie uczynił uczestnikami swego kapłaństwa [Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana] udzielał nam łaski ustawicznego ofiarowania naszego życia Tobie i poświęcania się wielkodusznie w służbie naszym bliźnim”. Prefacja daje nam syntezę kapłaństwa Pana Jezusa: „Przez ofiarę swego ciała na krzyżu, doprowadził do pełni ofiary starego prawa i ofiarując się Tobie dla naszego zbawienia, chciał być jednocześnie żertwą, kapłanem i ołtarzem”.

Ewangelia (Łk 22, 14-20) opisuje nam ustanowienie nowej Paschy i nowego Przymierza, podczas gdy pierwsze czytanie (Iz 52, 13-52, 12) wprowadza nas do tematu Sługi i jego odkupieńczej śmierci, w perspektywie kapłańskiej ofiary Chrystusa, którą przedstawia zarówno Psalm 39, jak i drugie czytanie (Hbr 10,11-18). Dlatego Chrystus posiada kapłaństwo, które nie przemija, jak się śpiewa w antyfonie na wejście (por. Hbr 7,27).

Liturgia Godzin powraca raz i drugi do tych treści, w czytaniu Hbr 4,14-16; 5, 1-10 oraz we fragmencie encykliki Mediator Dei Piusa XII w czytaniu Godzin, Hbr 10, 5-10; Hbr 7,26-27 i Hbr 10, 19-23 odpowiednio w Laudesach, Modlitwie przedpołudniowej i Nieszporach.

W Autobiografii, O. Klaret nie stosuje tytułu Najwyższego i Wiecznego Kapłana do Pana Jezusa, ale interpretuje swe własne kapłaństwo jako konsekrację: „Tysiąc razy ofiarowałem się na Jego służbę, pragnąłem być kapłanem, aby w dzień i w nocy Mu służyć. Pamiętam jak mówiłem do Boga: Po ludzku sądząc nie mam żadnej nadziei, ale Ty jesteś tak potężny, że jeżeli chcesz, wszystko załatwisz. Pamiętam, że przepełniony ufnością oddałem się w Jego Boskie ręce, oczekując, że On zarządzi, co ma być i rzeczywiście tak się stało” (Aut 40).

Konstytucje odnoszą się do tego tytułu mówiąc o reprezentowaniu Chrystusa przez prezbiterów klaretyńskich przy sprawowaniu Eucharystii: „Upodobnieni w sakramencie kapłaństwa do Chrystusa Pana, którego osobę reprezentują zwłaszcza podczas sprawowania Eucharystii, stają się uczestnikami Jego życia i śmierci, aby w ludzkiej wspólnocie przywodzić innym pamiątkę obecności Pana” (CC 83).

Ogólny Plan Formacji uwypukla postawy: „Bezpośrednie przygotowanie do święceń kapłańskich ma na celu pogłębienie tych postaw, które wiążą kandydata do kapłaństwa z Chrystusem Kapłanem, zgodnie z naszym klaretyńskim powołaniem oraz ma na celu wypracowanie gotowości do działania w Jego imieniu i jako reprezentant Kościoła” (PGF 456).

Misjonarz Prezbiter upodobnia się do Chrystusa Kapłana poprzez Sakrament Święceń. Konstytucje akcentują upodobnienie do Jezusa Ewangelizatora, proroka Królestwa Bożego (por. CC 82) i upodobnienie do Chrystusa Dobrego Pasterza (por. CC 84). Te wymiary wyrastają z przyjętego sakramentu.

Adhortacja apostolska Pastores dabo vobis, jeśli nawet odwołuje się do wiecznego kapłaństwa Chrystusa i przypomina o dekrecie soborowym Presbiterorum Ordinis unika przedstawiania prezbiterów jako kapłanów upodobnionych do Chrystusa Kapłana. Woli mówić raz i drugi o fundamentalnej relacji z Chrystusem, Głową i Pasterzem, o upodobnieniu do Jezusa Chrystusa, Głowy i Pasterza. Racje skłaniające do umiarkowanego używania terminologii kapłańskiej są znane (por. 2 i nn; 13-23). Kapłaństwo Nowego Przymierza różni się istotnie od kapłaństwa w różnych religiach i kapłaństwa starotestamentowego. Nie można używać tego samego terminu do tak zupełnie różnych rzeczywistości, nie powodując zamieszania. Z drugiej strony Nowy Testament zastrzega terminologię kapłańską dla Jezusa Chrystusa i dla wspólnoty chrześcijańskiej razem, nigdy oddzielnie dla apostołów lub urzędów wspólnoty.

Oprócz kwestii terminologicznej, rzeczą dużo ważniejszą jest podkreślenie rzeczywistości, do której się odnosi: upodobnienie do Chrystusa, który oddał swoje życie w doskonałym posłuszeństwie woli Ojca, sprawującym raz na zawsze jedyną ofiarę. Sam św. Paweł, w śmiałym wyrazie uczucia, rozumie swoje kapłaństwo jako przelanie swej krwi przy ofiarniczej posłudze około wiary swych chrześcijan. To przelanie polega na spaleniu całej swojej energii dla sprawy Ewangelii (por. Flp 2,17).

BIBLIOGRAFIA

BOCOS MERINO, A. Nuestra renovación ministerial w: RÓŻNE. Sacerdotes claretianos, Madryt 1984.
JAN PAWEŁ II, Pastores dabo vobis, Rzym 1992
MISIONEROS CLARETIANOS, Nuestro proyecto de Vida Misionera. Comentario a las Constituciones, t. III, Rzym 1994.
VANHOYE, A. Sacerdotes antiguos, sacerdote nuevo según el Nuevo Testamento. Salamanka 1984.

NOWENNA I UROCZYSTOŚĆ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI

Patronka Zgromadzenia

Oficjum własne

Nowenna do Serca Maryi

Modlitewnik i Liturgia Godzin Wspólnoty Klaretyńskiej, s. 196-229

29 Czerwiec. Święci Piotr i Paweł

ŚWIĘTYCH PIOTRA I PAWŁA

Czwartek po Pięćdziesiątnicy UROCZYSTOŚĆ JEZUSA CHRYSTUSA NAJWYŻSZEGO I WIECZNEGO KAPŁANA

NOWENNA I UROCZYSTOŚĆ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI