31 Lipiec . Św. Ignacy Loyola, współpatron.

Streszczenie

Święty Ignacy (Iñigo López de Loyola) urodził się około roku 1491 w Azpeitia (Guipúzcoa, Hiszpania). Został przeznaczony do życia wojskowego. Gdy w walce został zraniony w nogę, w czasie rekonwalescencji czytał Życie Pana Jezusa i Złotą Legendę (żywoty świętych). W czasie czytania tych ksiąg powiedział sam do siebie: „Jeśli ci ludzie, ulepieni z tej samej gliny co ja, mogli to czynić, to  i ja będę mógł”.

Po swoim nawróceniu podjął pielgrzymkę z Loyola przez Barcelonę do Ziemi Świętej w lutym 1522 roku. Z powodu panującej zarazy musiał zatrzymać się w mieście Manresa. Tam otrzymał wielkie oświecenie i postanowił założyć Stowarzyszenie osób konsekrowanych. W miejscowej grocie zaczął pisać książkę, która dała początek ćwiczeniom duchowym. W lutym 1523 wznowił swoją podróż do Ziemi Świętej. Nie mógł tam zbyt długo pozostawać i po powrocie nie wiedząc, co ma robić dalej, poświęcił się studiom.

W roku 1534, św. Ignacy i jego pierwsi współtowarzysze złożyli śluby w Paryżu i wyruszyli w drogę do Rzymu, aby spotkać się z papieżem Pawłem III. W roku 1537 św. Ignacy przyjął święcenia kapłańskie w Wenecji. Jego Instytut został zatwierdzony przez papieża Pawła III i 27 września 1540 roku oraz 2 kwietnia 1541 roku, Ignacy i sześciu jego współtowarzyszy złożyło profesję zakonną w Bazylice św. Pawła.

Resztę swego życia św. Ignacy spędził na kierowaniu Zakonem i głoszeniu Ewangelii.  Zmarł w Rzymie dnia 31 lipca 1556 roku. Papież Grzegorz XV kanonizował go 12 marca 1622 roku, a Papież Pius XI ogłosił go patronem ćwiczeń duchowych i rekolekcji.

Św. Ignacy był ważną postacią w życiu i duchowości św. Antoniego Marii Klareta. Nasz Założyciel był jezuickim nowicjuszem, u św. Ignacego podziwiał gorącą miłość do Jezusa Chrystusa i nadzwyczajną gorliwość apostolską. U obu świętych widzenie Najświętszej Maryi Panny „zrodziło definitywne zwycięstwo w czystości i u obu spowodowało decyzję zupełnego poświęcenia się w służbie dla Chrystusa”. 

******************

 

Życie 

Św. Ignacy Loyola urodził się około roku 1491 w Azpeitia (Guipúzcoa). Został przeznaczony do życia wojskowego. Dnia 20 maja 1521 roku został ranny w nogę w czasie oblężenia zamku w Pampelunie przez Francuzów.  W czasie rekonwalescencji w zamku Loyola, z braku ulubionych książek o rycerzach, zaczął czytać dwie stare księgi zatytułowane Życie Pana Jezusa Lodolfa Cartusiano i Złotą Legendę (żywoty świętych) Jakuba de Voragine (1230-1298). Czytając je z uwagą powiedział do siebie: „Jeśli ci ludzie z tej samej gliny, mogli to czynić, to i ja będę mógł”. Przekonał się, że jedynym rycerzem, któremu mógłby poświęcić całe swoje życie jest Jezus z Nazaretu. Po widzeniu Najświętszej Maryi Panny, na początku swego nawrócenia, zdecydował się w lutym 1522 roku na pielgrzymkę z Loyola do Ziemi Świętej poprzez Barcelonę. Po drodze zatrzymał się w opactwie benedyktyńskim w Montserrat, gdzie dokonał spowiedzi generalnej, porzucił strój rycerski i uczynił ślub dozgonnej czystości.

Z powodu wybuchu zarazy, musiał się zatrzymać w mieście Manresa, gdzie prowadził przez cały rok życie poświęcone modlitwie i pokucie. Tam też, u brzegu rzeki Cardoner, otrzymał wielkie oświecenie i postanowił założyć Instytut osób konsekrowanych. W jednej z grot zaczął pisać rozmyślania i normy, które dały początek książce ćwiczeń duchowych. Napisał między innymi: „Celem naśladowania Chrystusa naszego Pana i upodobnienia się do Niego coraz to bardziej, pragnę i wybieram ubóstwo z Chrystusem ubogim, bardziej niż wszelkie bogactwo, pokorę z Chrystusem upokorzonym, bardziej niż zaszczyty i godności, wolę być uważany za idiotę i szalonego dla Chrystusa, który pierwszy za takiego uchodził, niż być mądrym i roztropnym w oczach ludzi tego świata”. I zdecydował się wybrać drogę Bożą, celem osiągnięcia świętości, a nie drogę tego świata. Później po przejściu przez noce ciemności, Pan napełnił go głęboką radością duchową.

W lutym 1523 roku odbył podróż do Ziemi Świętej, ale nie mógł tam pozostać, jak tego pragnął. Powrócił do Hiszpanii i nie wiedząc, jaki ma obrać kierunek rozpoczął studia. W 33 roku życia zaczął naukę gramatyki łacińskiej w Barcelonie a następnie studia uniwersyteckie w Alcalá, w Salamance i Paryżu, prowadząc cały czas życie pokutne. Poza studiami oddawał się nauczaniu dzieci, organizował spotkania duchowe w hospicjach i nawracał licznych grzeszników swymi przestrogami pełnymi łagodności.

W roku 1534 św. Ignacy i jego pierwsi współtowarzysze złożyli śluby zakonne w kaplicy Montmartre i udali się do Rzymu celem spotkania się z papieżem Pawłem III. Trzy lata później liczni członkowie Towarzystwa zostali rozesłani po całej Europie i wysłani do Azji. W 1537 roku św. Ignacy otrzymał święcenia kapłańskie w Wenecji. Przebywając blisko Rzymu w La Storta miał widzenie, które go utwierdziło w decyzji założenia Towarzystwa, noszącego imię Jezus. Towarzystwo Jezusowe zostało zatwierdzone przez papieża Pawła III dnia 27 września 1540 roku, a dnia 22 kwietnia 1541 roku św. Ignacy i sześciu jego towarzyszy złożyło profesję w Bazylice św. Pawła. Oprócz ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, złożyli oni ślub dyspozycyjności papieżowi do udania się gdziekolwiek, aby pracować dla dobra dusz. W swoich początkach Towarzystwo było grupą misjonarzy do dyspozycji Ojca Świętego, gotowych rozwijać jakąkolwiek działalność dla większej chwały Bożej.

Św. Ignacy spędził resztę swego życia kierując Towarzystwem i głosząc Ewangelię. To samo czynili jego współbracia rozproszeni po całym świecie. Święty zwykł często powtarzać: „Panie! Czegóż mogę pragnąć poza Tobą?”. Kto naprawdę kocha, nigdy nie próżnuje. Swoje szczęście czerpał z pracy dla chwały Bożej i z cierpienia znoszonego dla Jego Imienia. Oddany pobożności i pracy, wyczerpany chorobami i zmęczeniem, dnia 31 lipca 1556 roku, ten odważny rycerz Chrystusowy, zmarł w skromnej celi przy kaplicy Matki Bożej della Strada w Rzymie. Papież Grzegorz XV kanonizował go dnia 12 marca 1622 roku, a Pius XI ogłosił go patronem ćwiczeń duchowych i rekolekcji. Św. Ignacy, w swej uporczywej walce z błędem i grzechem, był inicjatorem wielkiej reformy w Kościele, która osiągnęła swoje spełnienie na Soborze Trydenckim.

 

Nurt klaretyński 

Św. Ignacy stanowił bardzo ważną postać w życiu i duchowości św. Antoniego Marii Klareta. W młodzieńczych latach, w czasie pobytu w seminarium w Vic pod kierunkiem ojca Pedro Bac, Klaret nasycał się duchowością ignacjańską. Miało to miejsce i w późniejszych czasach.  Będąc już kapłanem, przebywając w Rzymie był nowicjuszem w Towarzystwie Jezusowym.

Bardzo często ukazuje św. Ignacego jako wzór nauczania katechizmu. Naśladuje go w trzecim stopniu pokory i duchu gorliwości w głoszeniu Ewangelii. Pierwsze teksty Konstytucji, redagowane przez naszego O. Założyciela streszczają także duchowość ignacjańską.

Klaret podziwiał u św. Ignacego wielką miłość do Pana Jezusa i jego niespożytą żarliwość apostolską. Widział w tym świętym przykład, jak Kościół - a w nim Zgromadzenie Misjonarzy - powinien walczyć mieczem słowa przeciwko wszelkim władzom ciemności tego świata, który stoi w opozycji do niego. Entuzjazmem napawa go hasło św. Ignacego Ad maiorem Dei gloriam, chociaż on dla życia misjonarskiego wybrał zdanie św. Pawła Apostoła: Caritas Christi urget nos.    

Obaj, podobnie jak św. Teresa z Avila, pozostawili nam po sobie autobiografie, w których opowiadają „jak spotkali się z Bogiem żywym i zostali odkupieni Jego łaską” (3, s. 35). Obaj nawrócili się w swojej młodości: Loyola z powodu rany nogi, a Klaret z powodu rozczarowań w Barcelonie. Obu widzenie Matki Bożej „zapewniło ostateczne zwycięstwo w cnocie czystości i obu zmobilizowało do podjęcia decyzji zupełnego oddania się na służbę Jezusa Chrystusa (3, s. 143). Obaj pielęgnowali duchowość teocentryczną, głęboko chrystologiczną (3, s. 216), byli kontemplacyjni w działaniu (3, s. 291). Zarówno św. Ignacy, jak i św. Klaret byli wielkimi świętymi w służbie Kościoła, przeniknięci głęboką miłością do Pana Jezusa w tajemnicy Eucharystii.

Św. Klareta żywił także wielką cześć dla Towarzystwa Jezusowego, które poznał przede wszystkim w czasie swego pobytu w nowicjacie w Rzymie. Podziwiał głównie solidną duchowość charakterystyczną przez swój chrystocentryzm i ducha odważnej walki o zwycięstwo Ewangelii w całym świecie.

 

BIBLIOGRAFIA

1. DE DALMASES, C. El padre maestro Ignacio. Madryt 1982.
2. LESMES, F. San Antonio María Claret y la Compañía de Jesús, w Razón y Fe, 104 (1934) s. 434-460. 
3. LOZANO, J.M. Un místico de la acción, San Antonio María Claret, Barcelona 1983.
4. RIBADENEIRA, P. Flos sanctorum, t. II, Madryt 1761.
5. TELLECHEA, I. Ignacio de Loyola, solo y a pie, Madryt 1986.