24 Luty. O. Nicolás García, Przełożony Generalny
Streszczenie
Urodził się w Hormicedo (Burgos, Hiszpania) 23 grudnia 1869 roku. Postulat odbył w Segovii (Hiszpania), a profesję złożył w Alagón (Saragossa, Hiszpania) 16 grudnia 1886 roku. Święcenia przyjął w Santo Domingo de la Calzada (Logrono, Hiszpania) 13 maja 1894 roku i został posłany do Włoch, jako przełożony lokalny domu w San Felice (Spoleto, Włochy). Po powrocie do Hiszpanii był profesorem filozofii w Cervera i później przełożonym domu w Zamora.
W roku 1912 został mianowany Przełożonym Prowincjalnym w Betica, który to urząd pełnił przez następne sześciolecie, ponownie wybrany w roku 1918. W roku 1922 został wybrany na XII Kapitule Generalnej (Vic -Hiszpania, 1922) na Przełożonego Generalnego na dwanaście lat (1922-1934). Po nagłej śmierci Ojca Maroto w 1937 roku, został ponownie wybrany na Przełożonego Generalnego na okres 1937-1949 na XIV Kapitule Generalnej (Albano - Włochy,1937). Pomimo trudności związanych z powołaniami i ich formacją oraz z konsekwencjami wynikłymi dla misji, w czasie swego podwójnego mandatu bardzo dobrze zarządzał Zgromadzeniem, dając mu wielki impuls jakościowy i ilościowy. Zmarł w Rzymie 24 lutego 1950 roku. Był przykładnym zakonnikiem pod każdym względem, wiernym naszemu projektowi życia zawartym w Konstytucjach, zawsze motywowany wielką miłością do Kościoła i Zgromadzenia.
Utworzył prawie setkę fundacji, otworzył Zgromadzenie na misję w Darien, Tocantins i Chinach. Troszczył się o naukowe i pastoralne kwalifikacje misjonarzy. W przeddzień (1949) setnej rocznicy od swego założenia Zgromadzenie liczyło 2.638 profesów i 160 nowicjuszy. Najbardziej spektakularną była ekspansja Zgromadzenie poza granicami Hiszpanii. Było 240 domów rozproszonych po różnych kontynentach: 97 w Europie, 8 w Azji, 11 w Afryce i 124 w Ameryce. Wszystkie one ujęte w ramach 10 Prowincji, 2 Wiceprowincji i 5 Wizytatur. Wśród godności hierarchicznych w Kościele, Zgromadzenie posiadało w pierwszym wieku swego istnienia 3 arcybiskupów, 8 biskupów, 1 wikariusza Aaostolskiego i 6 prefektów apostolskich.
Ojciec Garcia pozostawił nam również bogate magisterium doktrynalne na temat życia zakonnego, aspektu charyzmatycznego, problematyki powołaniowej i formacyjnej. Po wydarzeniach, które wstrząsnęły Zgromadzeniem, a mianowicie męczeństwie wielu współbraci, zwłaszcza seminarzystów, napisał list okólny Na temat niektórych uchwał Kapitulnych (1937) i Powołanie Misjonarskie (1938). Na temat formacji w Zgromadzeniu pisał listy okólne zatytułowane: Formacja naszych seminarzystów (1932) oraz Formacja zakonna, Misyjna i Klaretyńska (1947), zalecając zawsze formację jakościową, aby móc sprostać wyzwaniom współczesnych czasów.
Każdego Klaretyna wzywał, aby w sposób ustawiczny pielęgnował własne powołanie. Przypominał, że byłoby błędem o fatalnych konsekwencjach mniemać, że raz otrzymawszy łaskę powołania i włączywszy się do Zgromadzenia, nie trzeba się już o nią przejmować. Wręcz przeciwnie, trzeba pielęgnować powołanie podobnie jak pielęgnuje się delikatną i słabą roślinkę, gdy chce się wzrastać i rozwijać. Powołanie – mówił -, jest darem łaski i to łaski szczególnej, i jeśli się tej łasce nie odpowiada, traci się ją i dlatego powinno być troską wszystkich, aby ją zawsze pielęgnować.
*******************
Zarządzanie
W czasie jego pierwszego mandatu (1922-1934) zrealizowano następujące dzieła:
1. Międzynarodowa Świątynia Wotywna w Rzymie. Dnia 15 lipca 1925 roku rozpoczęto w Rzymie prace przy jej budowie w dzielnicy Parioli. Idea budowy tego wielkiego pomnika wyszła od papieża Piusa XI, który pragnął, aby Serce Maryi w Wiecznym Mieście miało Świątynię godną stolicy katolickiego świata i powierzył to synom ojca Klareta.
2. Uporządkowanie prawne i wskazania formacyjne, w oparciu o Codex Iuris Additicii (CIA), Ordo Studiorum Generalis (OSG) i Nowicjusz Formowany.
3. Misje specjalne:
- Misja charytatywna w Rosji. Stolica Apostolska zorganizowała w 1922 roku misję charytatywną, mającą na celu pomoc materialną i ratowanie ludzi w czasie klęski głodu oraz zapobieżenie jej fatalnym skutkom w południowej Rosji. Stolica Apostolska zwróciła się do Zgromadzenia z prośbą o współpracę w tym dziele i użyczenie personelu dla Papieskiej Misji. Przełożeni zaoferowali wielkodusznie swoją pomoc i wyznaczyli dla Stolicy Świętej ojców: Pedro Voltas i Angel Elorz, którzy udali się do Rosji, gdzie pracowali heroicznie udzielając pomocy potrzebującym.
- Misja w Chinach. W 1928 roku Stolica Święta zaproponowała Zgromadzeniu kierownictwo Centralnego Seminarium w Kaiffeng w Chinach. W 1937 roku otworzono Prefekturę Apostolską w Tunki i powierzono ją Zgromadzeniu, mianując pierwszym Prefektem Apostolskim ojca Jose Fogued. Po raz pierwszy Azja otwierała się na naszych misjonarzy. Ta przygoda jednak nie trwała długo, ponieważ w roku 1949 misjonarze zostali wypędzeni przez rewolucję komunistyczną.
4. Beatyfikacja ojca Klareta. Dnia 25 lutego 1934 roku Klaretyni mogli cieszyć się pierwszym owocem swoich starań, będąc świadkami beatyfikacji swego Założyciela. W swojej przemowie papież Pius XI skierował swoje słowa wielokrotnie do ludu hiszpańskiego i do Zgromadzenia: „Gratulujemy Hiszpanii tego herosa świętości, który tak dobrze znał swoją Hiszpanię i której poświęcił w rozmaitej formie całe swoje życie, w jej turbulencji i niebezpieczeństwach poprzedzających rewolucję”.
Podczas drugiej kadencji Przełożonego Generalnego ojca Nicolasa (1937-1949) miały miejsce następujące wydarzenia:
1. Uzupełnianie personelu, którego brak wystąpił w konsekwencji hiszpańskiej wojny domowej. Okoliczność ta była rozpatrywana na Kapitule Generalnej 1937 roku. To też skłoniło Ojca Nicolas Garcia do napisania listu okólnego zatytułowanego Powołanie misyjne (1938), w którym zapraszał wszystkie Prowincje do pomnożenia swych postulantatów i przedpostulantatów i do utworzenia funkcji promotora powołań.
2. Fundacja nowych czasopism. W roku 1938 ojciec Arturo Tabera przedstawił Zarządowi Generalnemu projekt utworzenia czasopisma na temat życia zakonnego. W 1944 ukazał się w Madrycie jego pierwszy numer. Czasopismo Vida Religiosa, jako wielkie, pionierskie narzędzie odnowy życia zakonnego, jest znane nie tylko w Hiszpanii, ale w 85 innych krajów świata.
W 1940 roku Ojciec Narciso Garcia Garces wraz z grupą hiszpańskich teologów założył Hiszpańskie Stowarzyszenie Mariologiczne, które zainicjowało „Tygodnie Mariologiczne” i zaczęło publikować Estudios Marianos, które potem przybrały postać czasopisma Ephemerides Mariologicae, w całości prowadzonego przez Klaretynów.
Magisterium
Powołania
„Zgromadzenie - mówił Ojciec Nicolas - doznało ciężkich strat w swoich zasobach osobowych w wyniku rewolucji i dlatego istnieje absolutna konieczność zwiększenia liczby personelu, ale personelu wyborowego, ponieważ nie ilość, ale ich jakość przyczynia się do rozwoju Instytucji zakonnych. Potrzeba, aby wszyscy Synowie Zgromadzenia troszczyli się o wzrost powołań, aby Instytut mógł obsłużyć nie tylko wielość dzieł, jakie ma w swoich rękach, ale mógł także rozszerzyć zakres swojej działalności i zwiększyć swój wpływ na wszystkie ludy i posługi” (1, s. 327, 862).
Formacja Misjonarzy
„Formacja ma być oparta na Jezusie Chrystusie. Trzeba, by Syn Serca Maryi, w czasie formacji ukształtował w sobie obraz Jezusa Chrystusa, Wieczystego Kapłana, Zbawiciela i Boskiego Odkupiciela dusz poprzez nauczanie i drogocenną Krew, w ten sposób, aby po ukończeniu swojej formacji czy studiów można było powiedzieć o nim: ten Misjonarz to alter Christus.
Formacja ma być prowadzona pod kierownictwem Ducha Świętego i Maryi. Ma być prowadzona pod kierownictwem Ducha Świętego, jako pierwszego czynnika formacji. Jedynie Duch Święty, który uformował fizycznie Jezusa Chrystusa w łonie Najświętszej Maryi Panny, jedynie On może formować w duszach postać Jezusa Chrystusa. Jedynie Duch Święty, który natchnął Założyciela, ukształtuje w Misjonarzu, Ojcu, Seminarzyście czy Bracie zakonnym ideał Klaretyna. Maryja, która przyjęła do swego łona i wykarmiła swego Syna, jako człowieka doskonałego, uformuje w swoim łonie i w swym Niepokalanym Sercu, Misjonarza i będzie go karmić darami Bożej łaski aż do pełnej dojrzałości, do pełni w Jezusie Chrystusie i zachowa go w swej macierzyńskiej opiece. Ona jest, bowiem Matką wytrwania” (1, s. 107).
Promocja podniesienia poziomu kultury u Misjonarzy
„Kapituła jednomyślnie uznała potrzebę codziennego podnoszenia poziomu kultury u Synów Ojca Klareta. Przygotowanie literackie, naukowe, pastoralne, pedagogiczne i socjologiczne u Synów Zgromadzenia powinno się rozwijać codziennie w sposób indywidualny i zbiorowy. Należy ustawicznie podnosić poziom kultury w ten sposób, aby nasi współbracia mogli godnie sprawować wszystkie posługi. Należy korzystać ze wszystkich możliwych środków, mówią Święte Konstytucje (II, rozdz. XVI), ze wszystkich posług, nie tylko tych najprostszych, ale tych najbardziej nowoczesnych, aby przekazywać boskie nauki w języku dostosowanym do poziomu ludzi najbardziej wykształconych, którzy bardzo często w sprawach duchowych czy religijnych należą do bardziej potrzebujących niż inne klasy społeczne. Misjonarze nie mogą zapominać o apostolskiej zasadzie: Omnibus debitor sum, sapientibus et insipientibus (Rz 1,14). Dlatego, Misjonarz w kulturze ma widzieć nieodzowne narzędzie dla realizacji swej boskiej misji dla dobra dusz. Cnota i nauka, to dwie nogi dla Misjonarza, obie tym samym są istotnie potrzebne (Konstytucje, I rozdz. XVI)” (1, s. 858).
Pielęgnowanie własnego powołania
Powołanie musi być ustawicznie pielęgnowane, aby w nim wytrwać i czynić postępy na drodze doskonałości. Jest to błąd o fatalnych konsekwencjach mniemać, że raz otrzymawszy łaskę powołania i włączywszy się do Zgromadzenia, nie trzeba się już o nią przejmować (por. 1, s. 346). „Wręcz przeciwnie, trzeba pielęgnować powołanie podobnie jak pielęgnuje się delikatną i słabą roślinkę, gdy chce się wzrastać i rozwijać. Ta roślinka pozostawiona sama sobie, wystawiona na niepogodę, na upał słoneczny, na żarłoczność insektów, umarłaby niewątpliwie. Podobnie umiera, traci się powołanie, które nie jest pielęgnowane, chronione i bronione” (1, s. 347). „Uzasadnienie jest następujące: powołanie jest darem łaski i to łaski szczególnej, i jeśli się tej łasce nie odpowiada, traci się ją i dlatego powinno być troską wszystkich, aby ją zawsze pielęgnować” (1, s. 349).
Pielęgnowanie powołania rozpoczyna się już przed przyjęciem kandydatów i powinno być stałe, nie tylko w postulacie czy scholastykacie, czy nawet w pierwszych latach życia publicznego. Powołanie należy pielęgnować przez całe życie (por. 1, s. 349).
BIBLIOGRAFÍA
- GARCÍA, N. Circulares en ColCC, Índice por generalato s. XXII -XXIII, Madrid 1941.
- LÓPEZ ALIJARDE, J. Necrología en Annales Congregationis, t. 47-48 (1959-1960), s. 480-487, 566-573; t. 49-50 (1961-1962), s. 36-52, 175-180, 219-227, 279-289.
- MESA, J. Mª. Para formar apóstoles, Madrid 1964.
- PALACIOS. J, Mª. Notas históricas sobre la formación en la Congregación, Roma 1997.
- SANZ, V. Huellas de Claret, Madrid 1997.